W zmienionej sytuacji polityki przestrzennej

W zmienionej sytuacji polityki przestrzennej, przestrzenny układ odniesienia jest podporządkowany układowi problemowemu. Tworzą go:

• podstawowe elementy systemu osadniczego o największym potencjale i sile integracyjnej,
• obszary problemowe o najwyższym nasileniu istniejących i potencjalnych sytuacji konfliktowych,
• obszary funkcjonalne, charakteryzujące się spójnością o cechach organicznych całości;
• główne elementy układu liniowego, stanowiące osie krystalizacji układów przestrzennych,
• podział administracyjny kraju na 49 województw,
• układ regionalny kraju w podziale na 12 regionów.

Przestrzenny układ odniesienia, złożony z wyżej wymienionych elementów, jest odzwierciedleniem skomplikowanej i wieloaspektowej struktury polityki przestrzennej.
Złożoność polityki przestrzennej kryje w sobie dwa niebezpieczeństwa, tj. tendencji do nadmiernej szczegółowości i konkretności ustaleń, a z drugiej strony, tendencji do ujęć schematycznych i ogólnikowych. Sposobem na uniknięcie tych niebezpieczeństw, a zarazem gwarancją spójności i komunikatywności polityki przestrzennej jest czytelna artykulacja intencji i dyscyplina metodyczna formułowania polityki.