Wybory czerwcowe 1989 r.
otworzyły drogę do zmian społecznych, politycznych i gospodarczych w Polsce
stając się początkiem rewolucyjnych przeobrażeń w całej Europie Środkowej.
Odejście od centralistycznego modelu państwa implikowało powstanie struktur
samorządowych, stąd też jednym z głównych zadań kontraktowego Sejmu było
uchwalenie prawa dającego podwaliny samorządności na szczeblu najważniejszym,
gminnym. Ustawa o samorządzie terytorialnym uchwalona w 1990 r. dała
początek oczekiwanym zmianom. Ukoronowaniem dążeń decentralizacyjnych były
ustawy o samorządzie powiatowym i wojewódzkim uchwalone w 1998 r.
W modelu samorządu terytorialnego jego podstawowym
ogniwem jest radny. Od tego, w jaki sposób ukształtowany jest jego status
prawny uzależniona jest funkcjonalność samorządów, relacje z lokalnymi
społecznościami, pozycja radnego i zaufanie do jego osoby. Odpowiednie
ukształtowanie statusu radnego jest problemem niezwykłej wagi. Wyznaczany on
jest przez:
1)
warunki
uzyskania mandatu radnego i przypadki implikującego jego utratę,
2)
zadania i
obowiązki radnych określone w ustawach,
3)
uprawnienia
radnych wynikające z piastowanej funkcji,
4)
odpowiedzialność
radnych.
Wszystkie te
elementy muszą być ze sobą tak skorelowane, aby radny mógł prawidłowo wykonywać
swój mandat. W mojej pracy chcę ukazać,
jak unormowane zostały poszczególne elementy określające status prawny radnego.
