Wstęp

Wybory czerwcowe 1989 r. otworzyły drogę do zmian społecznych, politycznych i gospodarczych w Polsce stając się początkiem rewolucyjnych przeobrażeń w całej Europie Środkowej. Odejście od centralistycznego modelu państwa implikowało powstanie struktur samorządowych, stąd też jednym z głównych zadań kontraktowego Sejmu było uchwalenie prawa dającego podwaliny samorządności na szczeblu najważniejszym, gminnym. Ustawa o samorządzie terytorialnym uchwalona w 1990 r. dała początek oczekiwanym zmianom. Ukoronowaniem dążeń decentralizacyjnych były ustawy o samorządzie powiatowym i wojewódzkim uchwalone w 1998 r.

W modelu samorządu terytorialnego jego podstawowym ogniwem jest radny. Od tego, w jaki sposób ukształtowany jest jego status prawny uzależniona jest funkcjonalność samorządów, relacje z lokalnymi społecznościami, pozycja radnego i zaufanie do jego osoby. Odpowiednie ukształtowanie statusu radnego jest problemem niezwykłej wagi. Wyznaczany on jest przez:

1)  warunki uzyskania mandatu radnego i przypadki implikującego jego utratę,

2)  zadania i obowiązki radnych określone w ustawach,

3)  uprawnienia radnych wynikające z piastowanej funkcji,

4)  odpowiedzialność radnych.

 Wszystkie te elementy muszą być ze sobą tak skorelowane, aby radny mógł prawidłowo wykonywać swój mandat.  W mojej pracy chcę ukazać, jak unormowane zostały poszczególne elementy określające status prawny radnego.